Litlu verðr Vöggr feginn

42. Vöggr þjónaði þeim Hrólfi

Gengr Yrsa drottning þá á fund Hrólfs konungs ok fagnar honum afar vel. Hann tekr ok vel kveðju hennar. Hún fær til mann at þjóna þeim ok gera þeim góðan beina.

Ok sem þessi maðr kom fyrir Hrólf konung, þá mælti hann: "Þunnleitr er þessi maðr ok nokkurr kraki í andlitinu eða er þetta konungr yðarr?"

Hrólfr konungr mælti: "Nafn hefir þú gefit mér, þat sem við mik mun festast, eða hvat gefr þú mér at nafnfesti?"

Vöggr svaraði: "Alls ekki hefi ek til, því at ek em félauss."

Konungr mælti: "Sá hlýtr þá at gefa öðrum sem til á."

Hann dregr þá gullhring af hendi sér ok gefr þessum manni.

Vöggr mælti: "Gef þú allra manna heilastr, ok er þetta in mesta gersemi."

Ok sem konungr fann, at honum þótti milils um vert, mælti hann: "Litlu verðr Vöggr feginn."

Vöggr mælti ok sté upp á stokk öðrum fæti: "Þess strengi ek heit, at ek skal þín hefna, ef ek lifi lengr, ef þú verðr af mönnum sigraðr."

Konungr svarar: "Vel ferr þér," segir hann, "en þó væri ekki til aðrir óvænni en þú."

Þat skilja þeir, at þessi maðr muni vera hollr ok trúr í því inu litla, sem hann má, en lítils hyggja þeir hann muni orka mega, því at maðrinn var auvirðiligr. Nú leynast þeir ekki fyrir honum. Síðan ætluðu þeir at sofa, ok þóttust þeir vita, at þeir mundu mega liggja óhræddir í þeim herbergjum, sem drottning hafði fengit þeim.

Böðvarr mælti: "Vel er hér fyrir oss búit, ok vill drottning oss vel, en Aðils konungr vill oss svá mikit illt sem hann má. Þykkir mér mikit, ef vér verðum at hafa svá búit."

Vöggr segir þeim, at Aðils konungr sé inn mesti blótmaðr, "svá at ekki finnst dæmi til. Blótar hann einum gölt, ok skil ek ekki, at slíkr óvinr megi verða, ok veri þér varir um yðr, því at hann leggr þar allt kapp á at fyrirkoma ykkr með einhverju móti."

"Meiri ván þykkir mér," segir Böðvarr, "at hann muni muna oss þat, hvernig hann stökk ór höllinni fyrir oss í kveld."

"Svá skulu þér til ætla," segir Vöggr, "at hann muni slægr ok grimmúðigr."